Στιγμές που ένας φωτογραφικός φακός δε θα κατακτήσει ποτέ.

Είναι εκείνες οι στιγμές που ο φωτογραφικός φακός δε μπορεί να αποτυπώσει..
Ειναι αυτές οι στιγμές που καταχωρούνται μόνο στο μυαλό και τη καρδιά την οποία άλλωτε πληγώνουν ή θεραπεύουν.
Είναι εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα που ξεφεύγουν από το φλας.

Είναι ο πλημμυρισμένος ουρανός από αστέρια στα Τέρτσα..

Είναι το ψιλόβροχο στα σοκάκια της πόλης τα ξημερώματα..

Είναι το ηλιοβασίλεμα ενός αξέχαστου δεκαπενταύγουστου..
Είναι η απέλπιδη πρασπάθεια στησίματος των σκηνών στο Τσούτσουρα με τον άνεμο να εκτοξεύει εκατομμύρια κόκκους άμμου..
Είναι τα δυο πεφταστέρια στη Ρογδιά..

Ειναι το κολύμπι στη θάλασσα παρέα με τις πρώτες ψιχάλες του φθινοπώρου..
Είναι η ικανοποίηση της δημιουργίας..

Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ερωτεύεσαι..
Είναι τα Χριστούγεννα που ποτέ δεν ήρθαν..
Είναι η βραδιά στη παραλία αφουγγράζοντας τον χτύπο τη καρδιάς και των κυμάτων πάνω στην άμμο
Είναι η τρελή νύχτα όπου αλλού βρισκόμασταν όμως αλλού "ήμασταν"..
Είναι το τραγικό φινάλε της μέχρι τώρα υπέροχης ημέρας και ιστορίας..

Είναι η μοναδική αγκαλιά που στα έσβηνε όλα..
Είναι ένα ολόκληρο 24ωρο μακριά από τα προβλήματα και τους ανθρώπους της πόλης..

Είναι οι ατελείωτες συζητήσεις με τα μάτια..

Είναι τα όνειρα που κυνηγάμε και οι εφιάλτες που καραδωκούν σε κάθε γωνία..
Είναι η αδικία, η προδοσία, η αδιαφορία και η εκμετάλλευση..
Είναι ένα όνειρο που σε ήθελε απλά δίπλα του..

Και έπεται συνέχεια......

ο Μικρός Πρίγκηπας μας κοιτάζει σαστισμένος και εμείς αναρωτιόμαστε αν έφαγε τελικά το αρνί το τριαντάφυλλο..

Είναι τραγικό τελικά..και απίστευτο.
Το τι είμαστε ικανοί εμείς οι άνθρωποι να κάνουμε.
"Σκοτώνουμε" τους ίδιους μας τους εαυτούς χωρίς να το πάρουμε είδηση
και όταν έρθει η αργοπορημένη εκείνη ώρα που το συνειδητοποιούμε,
τότε δίχως σκέψη ενοχοποιούμε το διπλανό μας καταδικάζοντας τα ψυχικά μας απομεινάρια σε μια ατελείωτη βρωμερή μιζέρια...
Εύγε μας...!

Είναι λυπηρό τελικά..
ο Μικρός Πρίγκηπας μας κοιτάζει σαστισμένος και εμείς αναρωτιόμαστε αν έφαγε τελικά το αρνί το τριαντάφυλλο.......

Εγώ κι Εσύ μαζί, απομονωμένοι σε ένα νησί..

Επ-ουράνιες μέρες..

Άραγε ο ουρανός είναι για πρώτη φορά τόσο όμορφος ή μήπως εμείς δε μπορούσαμε τόσο καιρό να τον δούμε?
Και όπως λέει ο Paulo Coelho :
"Οταν οι μέρες γίνονται ίδιες, θα πει ότι οι άνθρωποι έχουν πάψει να αντιλαμβάνονται τα καλά πράγματα που παρουσιάζονται στη ζωή τους κάθε φορά που ο ήλιος διασχίζει τον ουρανό"

Μερικά βράδια..

Μερικά βράδια θυμίζουν άλλα του παρελθόντος.
Νομίζεις 'οτι είναι ίδια αφού μοιάζουν τόσο πολύ..αλλά δεν είναι και το καταλαβαίνεις καθώς κυλάνε οι ώρες τα λεπτά και συνειδητοποιείς αμέσως ότι απλά θα ήθελες να μην είχαν αλλάξει.Να μην είχαν τελειώσει ποτέ..
Τα συναισθήματα που σε κυριεύουν δεν ειναι και τα πιο ευχάριστα, όχι γιατί θυμάσαι τις παλιές στιγμές αλλά γιατί οι τωρινές δε θυμίζουν εκείνες...

Ποιά απο τις δυο εικόνες επιλέγεις?

Κι έρχεται μια μέρα, ένα βροχερό πρωί που μνήμες περασμένων στιγμών περνούν ασταμάτητα απο μπροστά σου και φαίνονται πραγματικά αμέτρητες όπως και οι στάλες της βροχής που χτυπούν με μανία το τζάμι.
Νόμιζες ότι ήταν ξεχασμένες, νόμιζες οτι τις είχες κλειδώσει καλα όμως γύρισαν για ένα τελευταίο απολογισμό.Ενα απολογισμό ζωής πριν τον επίλογο.

Ποιά απο τις δυο εικόνες επιλέγεις?
Τη πρώτη οπου ολοι κάθονται μόνοι τους, ο καθένας απασχολείται απο κάτι διαφορετικό και όλοι φαίνονται να περιμένουν κατι αγωνιωδώς , ή τη δεύτερη όπου τα δυο αυτά πρόσωπα είναι ενωμένα και απλά απολαμβάνουν τη κάθε στιγμή?

Είναι μερικές φορές...

Απόψε θα μιλήσουμε για εκείνες τις φορές....

Είναι μερικές φορές που βλέπεις τα πράγματα να μένουν πίσω και άλλες που οι καταστάσεις προτρέχουν.
Είναι μερικές φορές που ο χρόνος νομίζεις οτι σταμάτησε ή άλλωτε σαν να έφυγε κυνηγημένος .
Είναι μερικές φορες που σε προσβάλλει το καθετί.
Είναι μερικές φορές που μια στιγμή σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις, αφού πρώτα μια άλλη σε τσάκισε..

Είναι μερικές φορες που θες να πάψεις και άλλες να μιλήσεις οπως δεν έχεις ακουστεί ποτέ..
Είναι μερικές φορές που λες οτι όλα τελείωσαν και άλλες που λες πως δε μπορεί..
Είναι μερικές φορές που νομίζεις οτι όλα ειναι καλά και κάποιες άλλες που σκόπιμα έτσι σε κάνουν να νομίζεις.

Ειναι μερικές φορές που ονειρεύεσαι, μα άλλες που ξυπνάς..

Είναι μερικές φορές που τα αφήνεις όλα πίσω, σύντομα όμως σε ξαναβρίσκουν.
Ειναι μερικές φορές που ξεκινάς κάτι καινούριο.Σύντομα όμως σε σταματάει κάτι παλιό και αντίστροφα.
Ειναι μερικές φορές που ένα σπασμένο αγαπημένο ρολόι κλειδώνει όλες τις μέχρι τώρα όμορφες στιγμές.

Είναι μερικές φορές που είσαι ο ίδιος αλλά οι άλλοι εντοπίζουν αλλαγές ή άλλες φορές που αλλάζεις αλλά κάποιοι επιμένουν να σε βλέπουν ίδιο.
Eίναι μερικές φορές που προσπαθείς να κρύψεις κάτι φανερό και άλλες να δείξεις κάτι που κρατούσες κρυφό..
Είναι μερικές φορές που ξεσπάς με το να γράφεις γιατί κάποιοι σε έχουν στο γράψιμο..
Είναι μερικές φορές που συνεχίζεις μόνος αν και και βλέπεις πολλούς να κάνουν το ίδιο.

Κάτι τέτοιες στιγμές βλέπεις το ρολόι σταματημένο και νομίζεις οτι χάλασε..Μήπως όμως απλά πρέπει να αλλάξεις τη μπαταρία?

Μουσικά ταξίδια

η Μουσική είναι ένα μοναδικό χάρισμα.
Σε ταξιδεύει σε στιγμιαίους μικρόκοσμους με μοναδικούς χρωματισμούς και γλυκόπικρες γεύσεις, παγιδεύοντας το μυαλό σου στα ανάλαφρα πέπλα της.
Μουσική = Έκφραση = Δημιουργία

Βάλτε τη δημιουργικότητα στη ζωή σας
και εκφραστείτε μέσα από τη μουσική..
Αφήστε τη να σας γαληνέψει,
να σας ταξιδέψει στις πιο μαγικές στιγμές.

Τις δικές σας.

Για αυτό το ταξίδι δε χρειάζονται χρήματα, αποσκευές ή διαβατήρια...

Το δικο μου φως..

Όταν τελειώσει το "εγώ", όταν αρχίσει το "εμείς"
τότε θα ψάξω να σε βρω, τότε θα θέλεις να με βρεις
όταν η νύχτα μου ξυπνήσει και όταν το βράδυ ξημερώσει
τότε το φως μου θα γυρίσει νέα ζωή για να μου δώσει..

Κι η νύχτα μου ξημέρωσε, το βράδυ έγινε μέρα
το φως μου με κυνήγησε γύρισε σε μένα...

'Eνα ταξιδάκι στο Λονδίνο δε βλάπτει..

12 μέρες ελευθερίας.. 12 οπως ο αγαπημένος μου αριθμός, 12
όπως η φανέλα μιας ζωής..
Πέρασαν μέρες απόλυτης ξεγνοιασιάς, ηρεμίας, αποξένωσης και αποτοξίνωσης!
Αποτοξίνωση από ότι πλήγωσε και πληγώθηκε..
Aποτοξίνωση από χαραγμένες στιγμές, ποδοπατημένα "εγώ", τσαλακωμένες αναμνήσεις μιας εποχής παλιάς.Miα νέα σελίδα γυρίζει στο βιβλίο της ζωής μου το οποίο είναι έτοιμο να αποτυπώσει μια νέα ιστορία..!

Έρχομαι λοιπόν να επιβεβαιώσω κλείνοντας οτι ένα ταξιδάκι στο Λονδίνο δε βλάπτει!!

Φθινοπωρινά χρώματα

1 χρόνος πέρασε....

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος..
Ένας χρόνος που δημιούργησα αυτή τη σελίδα..
Ένας χρόνος που βρήκα ανέλπιστα όνειρα που είχαν χαθεί μέσα στην ομίχλη..
Ένας χρόνος μιας γεμάτης ζωης!

Ξεχυλισμένη από συναισθήματα, πλυμμηρισμένη από αγάπη, βομβαδισμένη από σκέψεις, περιτριγυρισμένη απο ανθρώπινες ψυχές..
Απλά όμορφη σαν ένα απαλό σόλο ενός λευκού πιάνου σε ένα φωτεινό δωμάτιο με ανοιχτά μεγάλα παράθυρα που χαιδεύονται με τρυφερότητα απο σιελ κουρτίνες που νιώθεις ότι χορεύουν στον υπέροχο αυτό ήχο....

Φως

Πάντα υπάρχει ελπίδα..
Ακολούθησε το φως.
Αναγνώρισε τα σημάδια.
Πιστεψε.
Αφέσου, απλά...

Ένα βλέμμα..

Ένα βλέμμα μπορεί να σε καθηλώσει..
Μπορεί να σε εκτοξεύσει στη γειτονιά των αστεριών ή μπορεί να σε ρίξει στο κενό.
Αξέχαστα μένουν κυρίως τα παγωμένα βλέμματα.. Εκείνα που ξαφνιάζουν τη στιγμή και τη παγώνουν.. Ένα ψυχρό βλέμμα διαπερνάει όλο σου το Είναι..
Δε σου δίνει περιθώρια, ούτε επιλογές.
Το συσσωρευμένο ψύχος που εκπέμπει η καρδιά συνηθίζεται να αποβάλλεται μέσω του βλέμματος..

ο δρομος..

Βρες το δρομο σου.Εγω ειμαι σε καλο δρομο...

σκοτεινη ομορφια

Γκριζο περιεχομενο καλυμμενο με σκουρια..

Γκρίζες αποχρώσεις του παρελθόντος..
Σαπίλα..
Ψυχρότητα..
Ενα κτήριο που θα μπορούσε να έχει μια άλλη μορφή.
Πιο χαρούμενη.
Πιο ζωντανή.
Πιο αισιόδοξη.
Ενα δέντρο που θα ήθελε να είναι πιο πράσινο.
Να μπορεί να μεγαλώσει όπως πρέπει τα κλαδιά του και αυτά για αντάλλαγμα θα του προσφέρουν καρπούς και άνθη.
Ενας τοίχος που θα μπορούσε να μην είναι τόσο απότομος και απόλυτος.
Ισως να γίνει διαπεραστικός.Να παάει ενάντια στην βασική του ιδιότητα.
Να πάψει να λειτουργεί σα διαχωριστικό.
Γιατί να μην ενώνει και να ενώνεται..?

διαφορετικοτητα σε ομοια οντα..

Είμαστε τόσο διαφορετικοί τελικά αλλά φαινόμαστε τόσο όμοιοι...
Ο καθένας φτιάχνει το δικό του κάστρο.
Δημιουργούμε μέρη για να κλειστούμε μέσα , κατατρεγμένοι από ανούσιες σκέψεις και φοβισμένοι από τις αμαρτίες και τις ενοχές..
Κλειδωμένοι, συντροφιά με τις ανησυχίες μας,
αναπολούμε ενα κόσμο ενέμελο όντας συνειδητά τυφλωμένοι,
άρα ανύμποροι να κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο ένα κόσμο που προσμεένει να ξαναβρεί ζωή μέσα από τα πλάσματα του....
Γιατί αφού ζούμε σε ένα κόσμο όλοι, ο καθένας μας να κρύβεται στον δικό του?
Ισως αυτή να είναι η τιμωρία μας τελικά..και ίσως μας αξίζει..