ο δρομος..

Βρες το δρομο σου.Εγω ειμαι σε καλο δρομο...

σκοτεινη ομορφια

Γκριζο περιεχομενο καλυμμενο με σκουρια..

Γκρίζες αποχρώσεις του παρελθόντος..
Σαπίλα..
Ψυχρότητα..
Ενα κτήριο που θα μπορούσε να έχει μια άλλη μορφή.
Πιο χαρούμενη.
Πιο ζωντανή.
Πιο αισιόδοξη.
Ενα δέντρο που θα ήθελε να είναι πιο πράσινο.
Να μπορεί να μεγαλώσει όπως πρέπει τα κλαδιά του και αυτά για αντάλλαγμα θα του προσφέρουν καρπούς και άνθη.
Ενας τοίχος που θα μπορούσε να μην είναι τόσο απότομος και απόλυτος.
Ισως να γίνει διαπεραστικός.Να παάει ενάντια στην βασική του ιδιότητα.
Να πάψει να λειτουργεί σα διαχωριστικό.
Γιατί να μην ενώνει και να ενώνεται..?

διαφορετικοτητα σε ομοια οντα..

Είμαστε τόσο διαφορετικοί τελικά αλλά φαινόμαστε τόσο όμοιοι...
Ο καθένας φτιάχνει το δικό του κάστρο.
Δημιουργούμε μέρη για να κλειστούμε μέσα , κατατρεγμένοι από ανούσιες σκέψεις και φοβισμένοι από τις αμαρτίες και τις ενοχές..
Κλειδωμένοι, συντροφιά με τις ανησυχίες μας,
αναπολούμε ενα κόσμο ενέμελο όντας συνειδητά τυφλωμένοι,
άρα ανύμποροι να κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο ένα κόσμο που προσμεένει να ξαναβρεί ζωή μέσα από τα πλάσματα του....
Γιατί αφού ζούμε σε ένα κόσμο όλοι, ο καθένας μας να κρύβεται στον δικό του?
Ισως αυτή να είναι η τιμωρία μας τελικά..και ίσως μας αξίζει..

παρατηρητηριο..

Μέσω δυο τρόπων διαβαίνεις το μονοπάτι της μοναξιάς.
Είτε είναι επιλογή δική σου, μη έχοντας τη δύναμη να ακολουθήσεις μια πιο ευχάριστη πορεία, είτε σου επιδείκνυουν υποτακτικά άλλοι το δρόμο αυτό..
Μέσα στο κόσμο της μοναξιάς έχεις να αντιμετωπίσεις καθαρά τον εαυτό σου και κάθε σκοτεινή του πλευρά.
Ρίχνεις φως και προσπαθείς να ανακαλύψεις μέσα στις στάχτες μια μαγική χρυσόσκονη που είσαι σίγουρος ότι κάπου βρίσκεται, ξέρεις οτι σου δώθηκε κάποτε αλλά δε θυμάσαι που την έκρυψες.
Και όταν τη βρεις και πάλι, τότε θα ζήσεις τη πραγματική μαγεία της ζωής σου..
Δεν έχει σημασία τελικά αν σε ανάγκασαν ή αν αναγκάστηκες να βουτήξεις στο βυθό της μοναχικότητας.
Σημασία έχει να βγεις πάλι στη επιφάνεια χωρίς όμως να ξεχάσεις τι είδες στο πάτο και πως κατάφερες να εκτιμήσεις το κάθε δευτερόλεπτο που σου έκλεβε την ανάσα..

ενα σκηνικο μιας αλλης εποχης...

Ονειρευομαι...

Ονειρεύομαι..
Ονειρεύομαι ένα κόσμο σε πιο γλυκές αποχρώσεις..
Ένα κόσμο όπου θα έβρεχε συνέχεια αστέρια
τα οποία θα μοίραζαν αξίες χαμένες στο χρόνο
όπως ο σεβασμός,η κατανόηση, η εκτίμηση.
Μόνο έτσι θα ζωντανέψει η αγάπη μέσα στους ανθρώπους.
Χωρίς αυτές τις αξίες οι άνθρωποι ειναι ανίκανοι να αγαπήσουν..
να γευτούν τη ζωη..
να αναγνωρίσουν και να βυθιστούν στη μαγείας της..
να εκτιμήσουν απλά τη κάθε στιγμή,
συνειδητοποιώντας ότι η κάθε ανάσα τους είναι ένα δώρο
καθώς αποτελεί ευκαιρία για να ζωγραφήσουν μια ζωή
όπως εκείνοι πραγματικά ονειρεύονται.......