'Eνα ταξιδάκι στο Λονδίνο δε βλάπτει..

12 μέρες ελευθερίας.. 12 οπως ο αγαπημένος μου αριθμός, 12
όπως η φανέλα μιας ζωής..
Πέρασαν μέρες απόλυτης ξεγνοιασιάς, ηρεμίας, αποξένωσης και αποτοξίνωσης!
Αποτοξίνωση από ότι πλήγωσε και πληγώθηκε..
Aποτοξίνωση από χαραγμένες στιγμές, ποδοπατημένα "εγώ", τσαλακωμένες αναμνήσεις μιας εποχής παλιάς.Miα νέα σελίδα γυρίζει στο βιβλίο της ζωής μου το οποίο είναι έτοιμο να αποτυπώσει μια νέα ιστορία..!

Έρχομαι λοιπόν να επιβεβαιώσω κλείνοντας οτι ένα ταξιδάκι στο Λονδίνο δε βλάπτει!!

Φθινοπωρινά χρώματα

1 χρόνος πέρασε....

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος..
Ένας χρόνος που δημιούργησα αυτή τη σελίδα..
Ένας χρόνος που βρήκα ανέλπιστα όνειρα που είχαν χαθεί μέσα στην ομίχλη..
Ένας χρόνος μιας γεμάτης ζωης!

Ξεχυλισμένη από συναισθήματα, πλυμμηρισμένη από αγάπη, βομβαδισμένη από σκέψεις, περιτριγυρισμένη απο ανθρώπινες ψυχές..
Απλά όμορφη σαν ένα απαλό σόλο ενός λευκού πιάνου σε ένα φωτεινό δωμάτιο με ανοιχτά μεγάλα παράθυρα που χαιδεύονται με τρυφερότητα απο σιελ κουρτίνες που νιώθεις ότι χορεύουν στον υπέροχο αυτό ήχο....

Φως

Πάντα υπάρχει ελπίδα..
Ακολούθησε το φως.
Αναγνώρισε τα σημάδια.
Πιστεψε.
Αφέσου, απλά...

Ένα βλέμμα..

Ένα βλέμμα μπορεί να σε καθηλώσει..
Μπορεί να σε εκτοξεύσει στη γειτονιά των αστεριών ή μπορεί να σε ρίξει στο κενό.
Αξέχαστα μένουν κυρίως τα παγωμένα βλέμματα.. Εκείνα που ξαφνιάζουν τη στιγμή και τη παγώνουν.. Ένα ψυχρό βλέμμα διαπερνάει όλο σου το Είναι..
Δε σου δίνει περιθώρια, ούτε επιλογές.
Το συσσωρευμένο ψύχος που εκπέμπει η καρδιά συνηθίζεται να αποβάλλεται μέσω του βλέμματος..

ο δρομος..

Βρες το δρομο σου.Εγω ειμαι σε καλο δρομο...

σκοτεινη ομορφια

Γκριζο περιεχομενο καλυμμενο με σκουρια..

Γκρίζες αποχρώσεις του παρελθόντος..
Σαπίλα..
Ψυχρότητα..
Ενα κτήριο που θα μπορούσε να έχει μια άλλη μορφή.
Πιο χαρούμενη.
Πιο ζωντανή.
Πιο αισιόδοξη.
Ενα δέντρο που θα ήθελε να είναι πιο πράσινο.
Να μπορεί να μεγαλώσει όπως πρέπει τα κλαδιά του και αυτά για αντάλλαγμα θα του προσφέρουν καρπούς και άνθη.
Ενας τοίχος που θα μπορούσε να μην είναι τόσο απότομος και απόλυτος.
Ισως να γίνει διαπεραστικός.Να παάει ενάντια στην βασική του ιδιότητα.
Να πάψει να λειτουργεί σα διαχωριστικό.
Γιατί να μην ενώνει και να ενώνεται..?

διαφορετικοτητα σε ομοια οντα..

Είμαστε τόσο διαφορετικοί τελικά αλλά φαινόμαστε τόσο όμοιοι...
Ο καθένας φτιάχνει το δικό του κάστρο.
Δημιουργούμε μέρη για να κλειστούμε μέσα , κατατρεγμένοι από ανούσιες σκέψεις και φοβισμένοι από τις αμαρτίες και τις ενοχές..
Κλειδωμένοι, συντροφιά με τις ανησυχίες μας,
αναπολούμε ενα κόσμο ενέμελο όντας συνειδητά τυφλωμένοι,
άρα ανύμποροι να κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο ένα κόσμο που προσμεένει να ξαναβρεί ζωή μέσα από τα πλάσματα του....
Γιατί αφού ζούμε σε ένα κόσμο όλοι, ο καθένας μας να κρύβεται στον δικό του?
Ισως αυτή να είναι η τιμωρία μας τελικά..και ίσως μας αξίζει..

παρατηρητηριο..

Μέσω δυο τρόπων διαβαίνεις το μονοπάτι της μοναξιάς.
Είτε είναι επιλογή δική σου, μη έχοντας τη δύναμη να ακολουθήσεις μια πιο ευχάριστη πορεία, είτε σου επιδείκνυουν υποτακτικά άλλοι το δρόμο αυτό..
Μέσα στο κόσμο της μοναξιάς έχεις να αντιμετωπίσεις καθαρά τον εαυτό σου και κάθε σκοτεινή του πλευρά.
Ρίχνεις φως και προσπαθείς να ανακαλύψεις μέσα στις στάχτες μια μαγική χρυσόσκονη που είσαι σίγουρος ότι κάπου βρίσκεται, ξέρεις οτι σου δώθηκε κάποτε αλλά δε θυμάσαι που την έκρυψες.
Και όταν τη βρεις και πάλι, τότε θα ζήσεις τη πραγματική μαγεία της ζωής σου..
Δεν έχει σημασία τελικά αν σε ανάγκασαν ή αν αναγκάστηκες να βουτήξεις στο βυθό της μοναχικότητας.
Σημασία έχει να βγεις πάλι στη επιφάνεια χωρίς όμως να ξεχάσεις τι είδες στο πάτο και πως κατάφερες να εκτιμήσεις το κάθε δευτερόλεπτο που σου έκλεβε την ανάσα..

ενα σκηνικο μιας αλλης εποχης...

Ονειρευομαι...

Ονειρεύομαι..
Ονειρεύομαι ένα κόσμο σε πιο γλυκές αποχρώσεις..
Ένα κόσμο όπου θα έβρεχε συνέχεια αστέρια
τα οποία θα μοίραζαν αξίες χαμένες στο χρόνο
όπως ο σεβασμός,η κατανόηση, η εκτίμηση.
Μόνο έτσι θα ζωντανέψει η αγάπη μέσα στους ανθρώπους.
Χωρίς αυτές τις αξίες οι άνθρωποι ειναι ανίκανοι να αγαπήσουν..
να γευτούν τη ζωη..
να αναγνωρίσουν και να βυθιστούν στη μαγείας της..
να εκτιμήσουν απλά τη κάθε στιγμή,
συνειδητοποιώντας ότι η κάθε ανάσα τους είναι ένα δώρο
καθώς αποτελεί ευκαιρία για να ζωγραφήσουν μια ζωή
όπως εκείνοι πραγματικά ονειρεύονται.......

ενας αλλος κοσμος...

"allou gia fun"..

Τερτσα,
ενας τοπος ανεμελιας που τα προβληματα και οι εννοιες δε γνωριζουν....

καθαρός ουρανός... σύννεφα δε φοβάται

Όταν ο ουρανός είναι καθαρός, τότε δεν έχει τίποτα να φοβάται,
τίποτα για να τα οποία θα πρέπει να αμφιβάλλει ή στα οποία θα πρέπει να ταλαντεύεται..
Είναι απλά γαλήνιος, κατασταλλαγμένος σε κάποια θέματα
και σίγουρος για τον εαυτό του.
Δε νιώθει ενοχές, ντροπή ούτε και μετανιώνει.
Καθώς κάθε επιλογή του ήταν συνειδητή
γεμάτη με αληθινά συναισθήματα
και όχι παρορμητική ή στιγμαία ζωντανή..

Όλα έρχονται...και φεύγουν..

Όλα έρχονται και φεύγουν..
Πολλές φορές δε προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις τι ήταν αυτό που ήρθε και γιατί έφυγε τόσο ξαφνικά.
Το παρελθόν το παρόν και το μέλλον χωρίζονται χρονικά από μια λεπτή σχεδόν αόρατη κλωστή που άλλοτε λειτουργεί σα τοίχος όταν μένεις κολλημένος σε κάποιο από αυτά..

πορφυρός ουρανός - ζεστές καρδιές

καθρεφτης..

Δεντρα Ζωής..